ΑΞΕΓΝΙΟΙ ΠΕΡΑΤΕΣ - Ο ΓΡΙΦΟΣ

ΑΞΕΓΝΙΟΙ ΠΕΡΑΤΕΣ - Ο ΓΡΙΦΟΣ

«Του κύκλου τα γυρίσματα π’ ανεβοκατεβαίνου
και του τροχού π’ ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου ….»

Τρέχει ο χρόνος και περνά κι όλα αλλάζουν και ο κάθε ένας από εμάς ξεκινάει το δικό του ταξίδι στο άπειρο των αισθήσεων και των συναισθημάτων,
που μας οδηγούν και μας ενώνουν.Οι ήχοι, τα χρώματα και οι οσμές, σεργιανίζουν το νου στο χθες και στο σήμερα, ξεσηκώνουν την καρδιά να βιώσει ξανά γνώριμες καταστάσεις, ξυπνώντας αναμνήσεις που σιωπηλά μας καλούν σ’ ένα ξέφρενο, ερωτικό χορό. Μα με τη φεύγα του καιρού άλλα θα έρθουν κι άλλα θα φύγουν, το κουβάρι
πάλι θα κυλίσει, και θα μας ταξιδέψει σε μέρη άγνωστα κι αλαργινά, σαν παραμύθι ερωτικό που μας μαγεύει και μας συνεπαίρνει κοντά του….  

«Απ΄ τα μεγάλα βάθη του χρόνου, μόλις που αχνοφαίνονται αγουροξυπνημένες οι αναμνήσεις. Κουβαλούν στις πλάτες τους μύρια πάθη, έρωτες, πόνους, αγάπες, χαρές και λύπες. Τα σημάδια του γήρατος αυλακώνουν ανηλεώς τα πρόσωπά τους. Καθώς κοντοζυγώνουν η μυρωδιά τους σπεύδει ανεμαλιασμένη να με προϋπαντήσει και να μου συστηθεί. Η καρδιά μου σκιρτά ενθυμούμενη τα τόσα που πέρασε. Στο διάβα των καιρών πολλές φορές σε συνάντησα αγαπημένη. Άλλοτε με μάτια πλάνα να κερνάς το κρασί του έρωτα κι άλλοτε με τη λεπτεπίλεπτη αγνότητα των παραμυθιών, να μοιράζεις την αιώνια αγάπη. Μ΄ ένα σου βλέμμα γινόμουν σκλάβος σου κι εσύ γινόσουν το όνειρό μου.  Άπλωνα το πληγωμένο χέρι της καρδιάς μου για να το πιάσεις, μα εσύ ξεχνιόσουν σ΄ άλλες μύριες αγκαλιές. Μέσα όμως στον καταιγισμό των αναμνήσεων, ξεχώρισα την ιδανική, τη δική σου αιθέρια ανάμνηση, που σαν λεπτό άρωμα διαπέρασε και χάιδεψε κάθε κύτταρό μου. Είσαι εσύ η αγάπη που αγκάλιασε όλο μου το είναι, που η αύρα σου κατέκτησε ακόμα και την ψυχή μου, με μία μόνο ματιά σου.Σε αναζήτησα στους στίχους των τραγουδιών, εκεί ακριβώς που σε είχα αφήσει στο άγουρο ξεκίνημα της νιότης μου. Σε έψαξα στο τραγούδι του ανέμου, στη λαμπρότητα του ήλιου, στο ημίφως του φεγγαριού, στο αρχαίο κάλλος που βαθιά αναπαύεται, στο δάκρυ της προσευχής που κούρνιαξε στην αγκάλη της γης.

Όμως πουθενά δεν μπορώ να σε βρω, τριανταφυλλένια. Τα τελευταία απόρθητα φυλάκεια της καρδιά, σιγά-σιγά, το ένα μετά το άλλο πέφτουν κι εκείνα, μη αντέχοντας την πολιορκία της αγάπης σου της ακριβής. Μα κι αν ο χρόνος αδυσώπητος και φουριόζος, περνά και χάνεται δίχως πίσω να κοιτά, οι ρίζες της αγάπης μέσα μου απλώνουν και θεριεύουν. Μιας αγάπης που φεύγει κι έρχεται και κύκλους κάνει σαν ανέμελο κι άμυαλο παιδί, σαν ανθός που γεννάται και πεθαίνει μέσα στο χώμα του πόθου μου, σαν γρίφος που πάντα αναζητά τη λύση του.»

Αξέγνιοι Περάτες Ιούλιος 2020